Upadek imperialnej Turcji.

3.31

Na polach Medii, z Arabii i z Armenii

2 wielkie hufce trzykroć się zgromadzą:

Blisko brzegu Araksu nawała,

Od wielkiego Solimana na kraj spadną [ukryte: w ziemi grób zyskają].  

Pola starożytnej Medii odpowiadają dzisiejszemu położeniu Kurdystanu, a Kurdów próbuje się wywodzić od Medów.

Arabia obejmuje dawne perskie terytoria, dzisiaj odpowiadające Iranowi.

Armenia ma bogatą historię jeszcze jako obszar podległy Persji, Kartaginie, potem cesarstwu Rzymskiemu, to najstarszy kraj chrześcijański na świecie. Upadła w XIV wieku pod naporem Turków. Na początku XIX wieku do akcji weszła Rosja, tocząca z Turcją wojny. W latach 1813 i 1828 zdobyła wschodnią Armenię, co poprawiło sytuację Ormian. W latach 1895 i 1915 na ziemiach zachodniej Armenii władza turecka dokonała dwóch czystek etnicznych. Wymordowano prawie 1,5 mln Ormian. Nie była to jednak bitwa, ani nie zebrała się nawała wojsk, tym bardziej perskich czy pro-armeńskich.

Rzeka Araks jest rzeką graniczną, dzielącą Azję od Europy. Jest z tych największych płynących przez Kaukaz. Toczy swoje wody między innymi na obecnej granicy między Turcją a Armenią. W wieku XIX dzieliła imperium Rosyjskie od Iranu. Do stolicy Armenii dotarł swego czasu Hannibal, przez Araks przeprawiały się legiony Pompejusza i armia Aleksandra Macedońskiego.

Komentatorzy uważali ten czterowiersz za zapowiedź upadku Państwa Osmańskiego i jego dynastii. Według zawartej w nim przepowiedni miało ono upaść po trzech starciach z Armenią, a to się w historii nie wydarzyło, zatem wielu komentatorów właśnie ten kwadryn cytuje, jako pocieszający przykład tego, że Nostradamus czasem się myli!

Jednak pomyślmy...

W czterowierszu pada dziwne miano, jedynie podobne do Sulejmana. W pierwszym wydaniu brzmi ono Solman, a w drugim – Soliman.

Za początek osmańskiej dynastii i ich imperium uznaje się 1299 rok, gdy Osman dokonał pierwszych podbojów w Azji Mniejszej. Jej koniec nastąpił 1 listopada 1922 roku, kiedy na mocy decyzji republikańskich władz, został w Turcji zniesiony sułtanat. Członkowie rodziny osmańskiej musieli w trybie natychmiastowym opuścić granice kraju.

Dopiero niedawno klimat polityczny w Turcji zaczął się zmieniać. Jesienią 2009 roku zmarł Ertugrul Osman, głowa rodu mający prawo do sułtańskiego tronu, 3 lata później sułtanka Nesliszah, a władze zgodziły się, by uroczystości pogrzebowe odbyły się w Błękitnym Meczecie i w pałacu Yildiz. Zmarłych żegnały tysiące ludzi.

Obecnie obserwujemy groźnie wyglądające ruchy polityczne w Arabii i Turcji (ożywiona kwestia Kurdów), co zdaje się być spowodowane innymi planami geopolitycznymi USA, które być może oddają kontrolę nad regionem właśnie w ręce Turcji. W każdym razie nie wykluczone jest, że Turcja zechce wrócić do imperialnych rozwiązań z czasów sułtanatu, a nawet odda rządy dawnej dynastii i Nostradamus wcale się nie pomylił. Pożywiom, uwidim – jak mawiają Rosjanie.

Co znaczy Soliman?

Imiona Osmana, oraz Selima Groźnego (1470-1520), ojca Sulejmana Wspaniałego (1520–1566), zapewne łączą się w czterowierszu w jedno pod zaszyfrowanym mianem Solimana. Jeśli nawet przywołuje ono osobę któregoś z nich to głównie jako analogię, symbol nawiązujący do dawnej imperialnej potęgi tureckiego sułtanatu.

Ponadto, Sol – to słońce, lub ziemia w sensie gruntu, obszaru, man – wraz z literką i, gdy ją przesunąć tworzy main – ręka. Jest tam jeszcze lime – granica i an – rok. Razem mamy: rękę słonecznej ziemi na granicy w roku Słońca. Ewidentnie ukrywa się tu wskazówka o wieku Słońca, gdy Solman w sensie Turcji, w której mogą się odrodzić ambicje imperialne w swoim regionie, będzie ręką Zachodu. A owych trzech starć należy oczekiwać w wieku Słońca, czyli roku anielskim rządzonym przez archanioła Michała. W dodatku Turcja w dawnej astrologii uważana była za kraj spod znaku Lwa, czyli Słońca, które nim rządzi.

Przepowiednie prozą na temat upadku Turcji

Aby wyciągnąć bardziej ścisłe wnioski na temat wydarzeń, sygnalizowanych przez omawiany czterowiersz, powołam się teraz na bardzo interesujące fragmenty z Nowej Prognozy za 1562 rok oraz Almanachu za 1566 rok, które zdają się być szczegółowym komentarzem do niego, zrobionym przez samego Nostradamusa.

Oczywiście, jest to mój intuicyjny domysł, a dowodem może jedynie okazać się przyszłość.

Cytat I

Astrologowie dotąd nie rozumieją na jakiej zasadzie Nostradamus przewidywał tak odległe wypadki z tak bliskich sobie w czasie horoskopów sezonowych, ale przyjmijmy to za fakt. Może kiedyś jego metoda stanie się dla kogoś jaśniejsza? Osobiście skłaniam się do tego, że używał symbolicznego przelicznika czasu, stawiając bieżące horoskopy, gdzie 1 stopień odpowiada jednemu rokowi, 10 latom i 100 latom. Metody dyrekcyjne są jeszcze bogatsze, ale jedno można powiedzieć, mało który ze współczesnych astrologów je zna i stosuje, była to domena astrologii klasycznej.
Najpierw ilustracja sytuacji na niebie, o której mówi w Nowej Prognozie i z której wyciąga jakże daleko idące wnioski.

Oto pierwszy cytat z almanachu omawiający wydarzenia odczytane przez Nostradamusa z horoskopu wiosny 1562 roku (ryc. powyżej).

”...za sprawą mahometańskiej sekty z innych głębszych krajów Afryki i Azji wynikną jeszcze większe zgiełki, niezliczone pośród ich sekt, w porównaniu do tych, które zrodzą się między chrześcijanami. I także w głębszym [rejonie] wedle południowego wschodu, na krańcach pogranicznych Azji i Europy, wedle regionów Persji i Medii, wybuchnie jakże wielka i śmiertelna wojna między odzianymi na biało i odzianymi na niebieskozielono, do tego stopnia, że tym o turbanie białym i turbanie błękitnym urządzi się ogromną wzajemną rzeź po obu stronach w imię praktykowania religii i z pomocą odmienności [zbrojnych] sił innych.”

W tym fragmencie zwracam uwagę na pojawienie się regionów, które wymienione zostały w 1 i 3 wersie czterowiersza 3.31. Persja i Media oraz pogranicze Azji i Europy, czyli pośrednio Armenia i rzeka Araks.

Cytat II

Kolejny tekst z Nowej Prognozy za 1562 rok, pochodzi z omówienia tego samego horoskopu wiosny (ryc. powyżej).

„I z tej przyczyny, że Jowisz u zarania wiosny przebywa w znaku Bliźniąt [wg dzisiejszych obliczeń Jowisz przebywał wtedy jeszcze na 27^o Byka, różnica wynika z niedokładności efemeryd, z jakich korzystał Nostradamus] zapowiada, że nastanie ogromna wojna w krainie z Armenii i innych regionach spod znaku samych Bliźniąt. Owa ziemia Arrmeńska [sic!] będzie wielce znękana, bowiem jej wrogowie wyroją się przeciwko nim, moabici i inni sekciarze ruszą się przeciw kapłanom i każą im ginąć gwałtowną śmiercią. Drudzy pokrętnie ruszą z wysokich gór, żądający wsparcia i pomsty za Sosnowe Znieważenie (?) [oryg. de Piniure, gdy piniere, sosnowy, injure - zniewaga; o chwiejącej się sośnie mowa jest [w] Almanachu za 1556 rok, wers. 32] i za bezbożne śmierci.”

Cytat III

I trzeci cytat, tym razem z Almanachu za 1566 rok i z omówienia miesiąca maja na ów rok.

„A ponieważ Jowisz podpiera Marsa, a Merkury wschodzi ponad, oznacza zabójstwa, pozwy sądowe i silne spory, grożące jakimś ogromnym wstrząsem lądu i straszną trwogą i że kilku tarczowych orężnych z lądu i z morza, skoro po obu stronach będzie dokonana wielka rzeź, nie wstrzyma przez wzgląd na ową [rzeź] hufców jeszcze raz, i drugi, i trzeci, i mają się na nowo zbierać, aż będzie litość patrzeć. Znaczy to również, że ludzie szlachetni pośpiesznie chwycą pośród siebie za zabójczą broń, zwyczajnie nie rozeznawszy się, nie znając przyczyn i racji, które ku temu każą ich poruszyć.”

We wskazanym przez Nostradamusa horoskopie (ryc. powyżej) widzimy Jowisza znajdującego się poniżej osi Ascendentu i wschodzącego ponad osią Marsa oraz Merkurego powyżej niego, w południowo-wschodniej ćwiartce horoskopu. Sama koniunkcja Marsa z Saturnem wypada w znaku Lwa. A w tekście mowa jest o ruszaniu się hufców trzy razy, podobnie jak w 2 wersie czterowiersza 3.31.

Cytat IV

I kolejny cytat, pochodzący także z Almanachu za 1566 rok, z przepowiedni lipcowej i dotyczący powyższego horoskopu.

„Owa koniunkcja Saturna do Marsa znaczy i grozi tym, że najwięksi zarówno z władzy świeckiej jak duchowej będą starali się wszelkimi rodzajami sił zagarnąć włości, panowania, rządy i satrapie oraz księstwa: nawzajem od siebie; i to ma nadejść bardziej wśród wschodnich ludów niż w innych prowincjach, chociaż zachodnie wcale nie będą od tego wolne. Niedbalstwo niektórych władców da wielkie przyzwolenie zawłaszczaniu i barbarzyńskiej ekspansji, i między innymi także wojnom...

A ponieważ Mars przebywa w znaku Lwa, znaczy to ogromną szkodę, ruinę i nieobliczalną stratę u narodowości tureckiej, zarówno w wyprawach okrętowych, jak lądowych... I wszędzie w miesiącu lipcu pojawia się wielka szkoda u Arabów, oraz we wszystkich ich armiach.”

Cytat V i daty

Dalszy ciąg powyższego fragmentu jest najciekawszy. Zawiera bowiem wskazówkę odnośnie daty tych wydarzeń! Posłuchajcie:

„I ze względu na prawdopodobieństwa nader ukazane przez niniejszą koniunkcję - w 21 roku, 7 miesiącu, 14 dniach począwszy, do stycznia jest uwidoczniony początek zmiany, wskutek/od Bizancjum w Tracji, z powodu wielkich podziałów.

Królestwa Bizantyjczykom utoczą krwi wiele

Wraz z rządem kogoś zmarłego na wygnaniu.

Wtedy, gdy staje się widocznym przeniesienie [fr. translation, dziś także: przetłumaczenie, co wskazuje na przeniesienie ludzi na teren innego kraju] i ponieważ pojawia się schyłek Mahometański u kresu 960 roku i przed upływem terminu 72 lat wszczyna jakąś wielką niezgodę między głową białą i głową błękitną, czyli między bielą i kolorem popielatym; i zdarzy się u nich jakiś ogromny wypadek.”

Powoli, powoli...

Nostradamus mówi o początku zmiany w 21 roku, 7 miesiącu i czternastego dnia, lub też w ciągu 14 dni tego miesiąca. Nie wiemy, jaki kalendarz ma na myśli. I czy ów siódmy miesiąc to lipiec, czy może siódmy znak Wagi (wrzesień/październik), liczony od początku roku astrologicznego w znaku Barana. Oficjalnie Nostradamus stosował kalendarz juliański, jednak wiemy już, że potrafił szyfrować daty według współcześnie nam obowiązującego kalendarza gregoriańskiego, a nawet innych systemów.

Szło mu z pewnością o rok 21 jakiegoś nieokreślonego wieku.

Gdy sprawdzimy daty wielkich koniunkcji od czasu napisania przepowiedni, to znajdziemy tylko dwie, które wypadły w roku 21. Jedna, w znaku Barana, 19 czerwca 1821 roku (wg kalendarza gregoriańskiego) i druga 10 września 1921 roku, w znaku Panny. Żadna nie wypada 14 lipca, nawet, gdy uwzględnimy różnicę kalendarzy.

Rok 1821 już omawialiśmy w kontekście Turcji i Grecji (Tracji) przy okazji czterowiersza 1.81 we wpisie pt. Wściekłe spojrzenie. Właściwie można przyjąć, że wtedy wpływy Turcji zaczęły się chwiać, zwłaszcza, gdy do walki z nią przystąpiła z biegiem lat Rosja.

Przyjmuję jednakże, że Nostradamus miał na myśli czasy końca imperium osmańskiego na początku lat 20-tych XX wieku. I o dotychczas rządzących zmarłych potem na wygnaniu, co odnoszę do wydalenia z kraju członków rodu sułtańskiego i przejęcia przez państwo ich majątków.

Kalendarium wydarzeń "początku zmiany"

Oto, co podaje Wikipedia na temat: „uwidaczniającego się początku zmiany” oraz powiązań z miejscami wymienianymi tak w czterowierszu 3.31, jak w tekstach prozą.

10 października 1921 utworzono Królestwo Kurdystanu.
23 października 1921– podpisano Traktat karski, na mocy którego Turcja przekazała państwu bolszewików Adżarię, w zamian otrzymując ormiańskie ziemie w rejonie Karsu.

Dalszy proces był jej rozwinięciem w dwóch kolejnych latach:

We wrześniu 1922 Turcja zajęła tereny greckie, tocząc z Grecją wojnę. To nawiązanie do „Bizancjum w Tracji” z przepowiedni.
1 listopada 1922 – Imperium Osmańskie zostało obalone, ostatni sułtan Mehmed VI abdykował.
17 listopada 1922 – były sułtan Imperium Osmańskiego Mehmed VI udał się na wygnanie do Włoch.
19 listopada 1922 – Wielkie Zgromadzenie Narodowe Turcji w Ankarze wybrało Abdülmecida II kalifem.

9 września 1923– Mustafa Kemal Atatürk założył Republikańską Partię Turcji.
13 października 1923 – Ankara została stolicą Turcji w miejsce Stambułu.
Zgodnie z traktatem z Lozanny z 1923 Kurdystan podzielono pomiędzy Turcję, Francję i Wielką Brytanię.

W lipcu 1924 oddziały brytyjskie zlikwidowały Królestwo Kurdystanu.

Idźmy dalej...

Jeśli uznać podany przez Nostradamusa 960 rok za 1960, to po dodaniu 72 lat otrzymujemy 2032 rok. Znamy już ten okres 72 lat, który jako liczba 73 wystąpił w czterowierszu 6.74 i w Liście do Henryka [H47] jako 73 lata i 7 miesięcy. Określał tam czas panowania biblijnej córy Babilonu. Omawiałam to we wpisach: Polska po II wojnie światowej u Nostradamusa, oraz: Historia XX wieku w Liście do Króla Henryka II.

Znów mamy pobliże daty spotkania na niebie wielkich Chronokratorów. 19 lutego 1961 roku o godz. 00.01 miała miejsce wielka koniunkcja Jowisza z Saturnem w znaku Koziorożca!

Co Nostradamus miał na myśli, pisząc o schyłku Mahometańskim, możemy dojść, śledząc wydarzenia w rejonach arabskich od podanego czasu. Niektóre z państw regionu usiłowały połączyć się w unię, co akurat w podanym roku chyliło się ku upadkowi, a potem, aż do teraz wciąż się odradza pod postacią różnych dość krótkotrwałych formacji.

W okolicach 1960 roku działała, jak podaje Wikipedia: Zjednoczona Republika Arabska (ZRA) – państwo powstałe 1 lutego 1958 roku z połączenia Egiptu i Syrii. Istniało do 29 września 1961, gdy w Syrii doszło do przewrotu wojskowego. Egipt zachował nazwę Zjednoczonej Republiki Arabskiej aż do 1971.

Później rodziły się inne twory, takie jak:

Zjednoczone Państwa Arabskie (1958-1961) - Egipt, Syria i Jemen.
Federacja Republik Arabskich (1972-1977) – Egipt, Syria, Libia.
Arabska Republika Islamska (1973-1974) – niezrealizowany projekt Libii i Tunezji.
Zjednoczone Emiraty Arabskie (od 1971)
Idea zjednoczenia państw arabskich praktycznie trwa do dzisiaj na różny, także podziemny sposób.
Ponadto 27 maja 1960 roku w Turcji doszło do wojskowego zamachu stanu.

Podsumowanie

Czterowiersz 3.31 zapowiada wielką wojnę na terenach kurdyjskich i pograniczu Azji z Europą oraz konflikt odradzający się w sąsiedztwie Armenii między dwoma mocarstwami. W wyniku wielkiego nagromadzenia wojsk i bitwy dojdzie do upadku imperialnej Turcji.

Kto wie, czy Nostradamus nie podsuwa tu obrazu biblijnego Armagedonu, zapisując nazwę Armenii na różne, zastanawiające sposoby.

O wielkim zwycięzcy w ziemi Armeńskiej mówi także sławny czterowiersz 4.95. Do którego stopniowo dojdziemy.

Przytoczony tekst prozą uściśla owe wydarzenia. Rejon ów będzie targany konfliktami o dominację oraz religijnymi, także między ugrupowaniami islamskimi, które Nostradamus podciąga pod „turbany białe i turbany błękitne” czy popielate. Przywołuje również biblijnych Moabitów, których tępili Izraelici, oraz opisuje rzeź kapłanów na terenie Armenii, zapewne chrześcijańskich. Mówi też o pokrętnych ludziach z gór, domagających się pomsty, w których zapewne trzeba domyślać się Kurdów.

Możemy domniemywać, że w konflikt włączy się Rosja, stając w obronie chrześcijaństwa i Armenii i to ona będzie jednym z wielkich hufców, które na terenach dawnej Medii i Armenii spotkają się trzy razy ("sosna będzie się chwiała, ale nie upadnie"), nim nastąpi ostateczne rozstrzygnięcie i koniec wojny. Nie przytaczam opisu dalszych wydarzeń, równie strasznych i tragicznych na tym obszarze oraz na południu Europy, o których Nostradamus pisze w dalszej części swej przepowiedni prozą, bo to temat nie związany z omawianym tutaj czterowierszem. Ciekawych zachęcam do własnych badań.

Jedynie podaję datę graniczną, która wynika z odczytania szyfru Nostradamusa. 

Upadek imperialnej Turcji nastąpi około 2032 roku. Kilka lat przedtem zrodzą się tam ogromne i rosnące krwawe konflikty religijne, etniczne i rządów.

Dziwna mowa.

Kiedy ciągnę dalej temat odczytu tajemnej treści zakodowanej w czterowierszach Nostradamusa widzę potrzebę wyjaśnienia bliżej, czym jest tzw. język ptaków, inaczej zwany ptasią mową, zielonym językiem, lub językiem aniołów. W polskiej Wikipedii temat jest mocno zakamuflowany lub nieistniejący. Znajdziecie hasła: język ezopowy, środki stylistyczne, czy język enochiański albo sztuczny, ale nie ma w niej nazw, ani związanych z nimi treści, które funkcjonują na Zachodzie od setek lat.

Przygotowałam osobny wpis na ten temat na innym moim blogu, Sen Graal. Nosi tytuł: "Ptasia Mowa albo Język Ptaków". Który mam nadzieję da pewne pojęcie, na jakich zasadach taki ukryty tekst może w ogóle zaistnieć w innym, zgoła niewinnym zdaniu. W zasadzie w każdym języku można układać kalambury i zagadki, ale w każdym inaczej, zależnie od jego wymowy, zapisu, gramatyki. Język francuski ma pod tym względem pewną wyjątkowość, którą doceniali średniowieczni poeci i pisarze, oraz hermetycy sprytnie ukrywający nieprawomyślne treści w cenzurowanym przez Inkwizycję tekście.

Teraz zaprezentuję taki odczyt, przeniesiony już do języka polskiego, kolejnego czterowiersza z Centurii, zawierającego datę. I proszę mi wierzyć, nie wyssałam go z palca!

II. LXXXIV.

Entre Campaigne, Sienne, Flora, Tufcie [Tustie,]

Six mois neufz [neuf] iours ne plouura [plovra, pleuvra, pleuura] vne goute [goutte].

L'estrange langue en terre Dalmatie

Couurira sus, vastant la terre toute.

2.84

Między Kampanią, Sieną, Florą, Toskanią,

6 miesięcy 9 dni nie spadnie deszczu łez jedna kropla:

Dziwny język w ziemi Dalmacji

Rzuci się nań: dewastujący jej obszar cały.

W prostym bezpośrednim odczycie 1 wersu zastanawia pomieszanie miejsc. Mamy podane dwa regiony, a może trzy (Kampanię i Toskanię, którą niektórzy odczytują jako Turcję) oraz dwa miasta, a może miasto i boginię rzymską. Ten misz-masz tak naprawdę tworzy wielowymiarową przestrzeń znaczeniową, w żadnym razie nie geograficznie płaską.

Kampania jest regionem leżącym na południu Półwyspu Apenińskiego nad Morzem Tyrreńskim. Znajduje się w oddali od Sieny, ewentualnej Florencji i ich regionu Toskanii. Od niej Nostradamus rozpoczyna wyliczanie nazw, zatem stąd idzie ruch, z dołu mapy Włoch ku górze, co może wiązać się z innym znaczeniem wyrazu campagne, kampania wojskowa.

Florę, która okazuje się mianem o wieloznacznej roli, komentatorzy zwykli odczytywać jako Florencję (fr. Florence, łac. Florentia). Pierwotnie po etrusku nazywała się Faesulae, po włosku zaś Firenze, co już nie ma nic wspólnego z boginią Florą. To sławna stolica prowincji florenckiej i całej Toskanii.

Gdy skoncentrujemy jednak uwagę na Florze, bogini odkryjemy, że związany z nią jest czas wiosny, konkretnie miesiąc kwiecień, gdy była czczona w Rzymie, patronowała zwłaszcza uroczystościom w święta Floralii, które odbywały się od 28 kwietnia do 3 maja. To ważne. Jako wskazówka czasu i miejsca – jednocześnie.

Siena, równie starożytne miasto, dawne osiedle etruskie, leży także w Toskanii, niedaleko Florencji i patronuje swojej gminie. Swego czasu była w konflikcie z Florencją. W średniowieczu, w przeciwieństwie do tej drugiej, zaczęła upadać po wielkiej zarazie z 1347-1352, zwanej Czarną Śmiercią, która wygubiła 2/3 mieszkańców.

Mamy zatem dwa rywalizujące ze sobą miejsca i prowincje, zależne od siebie w hierarchii władzy, bowiem Florencja rządzi Sieną. Oba reprezentują tradycję, historię, kulturę i interesy rdzennych mieszkańców regionu.

Dalej pada stara forma nazwy Toskanii, w I wydaniu Tufcie (f=s), w drugim Tuftie. Nazwa „Toskania” pojawiła się dopiero w X wieku, a pochodzi od starożytnej „Tuscii”, która od III wieku oznaczała starożytną Etrurię, terytorium Etrusków lub Tuscię, między Tybrem a Arno. Ponieważ literka f bywa w ptasiej mowie zastępstwem dla laseczkowych liter, takich jak l, t czy r, można by w tym zapisie odczytać nazwę Turcji. Co żadnym przypadkiem - być może - nie jest.

We francuskim istnieje jeszcze nazwa turcie, która oznacza wał ziemi, mający pomieścić wody rzeki. Innymi słowy: wał powodziowy. Możliwe, że ma to swoje uzasadnienie, zważywszy treść 2 wersu, w którym występuje brak deszczu. Np. jako symboliczne przedstawienie zabezpieczeń przed dalszym toczeniem się symbolicznych wód ludzkiego zalewu, lub jego skanalizowanie.

Gdy to wszystko już zbierzemy ze sobą widzimy duży obszar buta włoskiego od strony Morza Tyrreńskiego, jakoś związany w rezultacie z Turcją, przemierzany z dołu ku górze, mający być obszarem krańcowej suszy. Ale czy tak naprawdę o braku deszczu jest mowa?

Użycie różnych zapisów czasownika odczytywanego jako pleura, spadnie deszcz, mianowicie: plouura, plovra, pleuvra, pleuura, każe szukać innych ukrytych w nim znaczeń. Kryją się tam wyrazy: pouvoir, móc, zdołać, plonger – nurzać się, pogrążać, nurkować, fleuve – rzeka, pleurs – płacz, pleurer – płakać, pleur – łza. Oraz końcówka ura, vra, o której już pisałam poprzednio. To tajemniczy na razie zestaw liter: VAR, użyty przez Nostradamusa prawdopodobnie jako nazwa związku republik arabskich.

Odczyt ukrytych informacji

1 wers: W trzecim roku wchodzi w krainę wiejską kampania, obóz uczesany azjatycki, jej bicz zakwitnie wiosną w całej Toskanii do Turcji, oto wyrocznia dla wszystkich.

2 wers: Szóstego miesiąca 9 dnia (przez 9 dni?) statki (9 statków?) niedźwiedzi nowym przejaśnieniem, gdy nie zdoła padać deszcz łez, nurzać rzeka ani łzy spaść jedna skosztowana kropla.

3 wers: Wchodzący szereg o mowie obcej/niemieckiej i angielskiej grzebie ziemię Dalmatyńską,

4 wers: Mają rzucić się nań konwoje, spieszyć by bronić, osłonić i skryć, przedtem pospieszy napastnik mający zwyczaje niszczące cały ląd.

Daty

Muszę się przyznać, że pewne niuanse mogą być przeze mnie źle zrozumiane, dlatego proszę traktować tę wypowiedź ostrożnie. Wzmianka o trzecim roku nie jest wyraźna (widać łacińskie tres, a nie trois), podobnie liczba 9 może być przypisana dziewiątemu dniowi, jak ilości statków. Lub temu i temu.

W otwartym tekście pada jedynie ilość czasu, 6 miesięcy i 9 dni, którą nie wiadomo odkąd liczyć. Może to być szósty miesiąc roku trzeciego (mającego trójkę w liczbie, lub będącego trzecim jakoś podobnym do dwóch innych), czyli czerwiec, ale także okres trwający pół roku rozpoczęty w kwietniu (Florze), czyli byłby to wrzesień/październik. Lub rozpoczęty w kwietniu, a zakończony w czerwcu.

Jeśli pamiętamy, że ukryty wyraz Tuscie/turcie to wały powodziowe w Toskanii, kanalizujące wezbrane wody rzeki, to w 2 wersie można dojść do tego, że wezbranie ludów potrwa 6 miesięcy,(do szóstego miesiąca), a 9 dnia szóstego miesiąca trwania zalewu ludzkiego (lub roku) wyschną łzy i nie spadnie już ani jedna kropla, czyli potok zostanie powstrzymany. Nie można wykluczyć także użycia broni pogodowej w tym starciu, bo o takim użyciu wspominają inne czterowiersze.

Pojawienie się statków niedźwiedzi (w Centuriach to symbol Rosji) ma wprowadzić przejaśnienie, czyli pewne uspokojenie niebezpiecznej sytuacji na morzu, wobec Turcji i w samych Włoszech. A jeśli przejaśnienie, to trwające 9 dni.

Podobnie w Dalmacji pojawią się siły zbrojne z Niemiec i Anglii (wyraz estrange, dziwny, w całych Centuriach odnosi się do Austriaków, bądź ogólnie Germanów/Niemców, poza tym zawiera fr. ange, anioł, lub Anglia), które zareagują na nadzwyczajny napływ ludów arabskich na kontynent. Efektem mogą być wielkie zniszczenia i dewastacje.

Przypomnę: według Nostradamusa morze pełne żeglujących stateczków ma powtórzyć się dwa razy, potem upadnie dotychczasowa forma zarządu Unią, jak i dominacja niemieckiej polityki. Trzeci raz może już oznaczać zbrojną odpowiedź. Do tej pory Europa przeżyła tę rzecz raz jeden, latem 2015 roku.

Powyższy czterowiersz ma swojego bliźniaka, który opisuje wydarzenia poprzedzające i będące przyczyną do wymienionych, to kwadryn 2.85. Omawiam go w kolejnym wpisie pt. "Stara pełna broda".

Wypalenie wielkiego miasta i potop Deukaliona.

„W celu zatopienia świata wysłane zostały wiatry, które zasłoniły niebo chmurami. Zagrzmiało i z chmur począł lać się wielki deszcz. Wkrótce rzeki opuściły swe koryta, morza niezwykle szybko zalały lądy. Żadna budowla ludzka nie wystawała z wód. Zwierzęta szukały schronienia i topiły się. Cisza i pustka opanowały ziemię. Tylko szczyty Olimpu i Parnasu wystawały spośród niezmierzonego morza sięgającego horyzontu, nie posiadającego wręcz brzegów. Ludzie próbowali się ratować w różny sposób. Uciekali na góry. Wsiadali w czółna, dobywając wioseł, jednak dosięgła ich śmierć. Z kataklizmu uratowała się tylko jedna para ludzka. Deukalion i Pyrra.” [Wikipedia]

(Kolejny czterowiersz z datą, 2.65 omawiałam już na tym blogu. Ciekawych odsyłam do odpowiedniego wpisu. A tutaj przechodzę do następnego po nim.)

2.81

Ogniem z nieba stolica prawie wypalona:

Urnie grozi jeszcze Deukalion,

[Inna wersja: Jednej grozi jeszcze Deukalion,]

Znieważona Sardynia przez Punicki zbrojny statek,

Skoro tylko Wagę zostawi jej Faeton.

W micie greckim staruszek Deukalion wraz z żoną Pyrrą, jako jedyni ludzie uratowali się z potopu, który zesłał na grzeszną ludzkość rozgniewany Jowisz. Stał się ojcem, a raczej odtwórcą nowej rasy ludzkości. Symbolizuje wielką powódź na przełomie er, kataklizm, wielu utopionych ludzi i nielicznych, którzy zdołają się uratować. Deukalionowi udało się popłynąć statkiem, podobnie jak Noemu. A rzucając potem za siebie kamienie, które zamieniały się w ludzi, przywrócić na nowo do życia to, co zginęło.

Te informacje trzeba uzupełnić przez spojrzenie w ukryty tekst dwóch pierwszych wersów. Metodę odczytu pozostawię dla siebie, aby nie męczyć głowy tych, którzy nie znają francuskiego i nudzą ich językoznawcze roztrząsania. W każdym razie proszę mi wierzyć na słowo, że tekst ukryty, który podaję, nie jest moim czczym wymysłem, a można go znaleźć w oryginalnej przepowiedni stosując pewną dość prostą, znaną od wieków, hermetyczną sztukę.

Wers 1:

Tekst ukryty:

Czasami przez arsenał niebieski trującej powoli broni ogniowej wykutej przez Persów odchodzi przy księciu nieba miasto, gdy bliska resztka wypalona gorączką i wyschnięta.

Rozumiejąc ten przekaz tylko astrologicznie zauważymy, że książę nieba wskazuje na wpływ jednego z dwóch Chronokratorów. Arsenałem niebieskim może być dodatkowo Mars lub znak Marsa – Baran. Ogień z nieba, podobnie jak piorun podpowiada wpływ Jowisza w tym wypadku. Być może trzeba go szukać w znaku władanym przez Marsa?

W tej chwili nie jesteśmy w stanie określić o jakie miasto chodzi. Wyraz la cité tłumaczę jako stolicę, lub gród stołeczny, dla odróżnienia od la ville – miasto, choć w Centuriach nie zawsze chodzi przy tym rzeczowniku o stolicę kraju, ale zawsze stare miasto będące stolicą regionu, w sensie tradycyjnym, teraz już najczęściej bardziej kulturowym niż administracyjnym. Tym niemniej la cité wskazuje na dawne centrum, ośrodek, wokół którego rozbudowały się dzielnice i przedmieścia. Takie centra o tej nazwie mają Paryż, Londyn, Nowy Jork. Może to być jednak owiana nimbem wieków piękna starówka jakiegokolwiek znakomitego starożytnego grodu.

Ogniem z nieba wydaje się być nie Jowiszowy piorun, a bomba atomowa, wypalająca doszczętnie miejsce uderzenia, zaś pozostałych przy życiu zatruwająca powoli i wysuszająca.

2 wers:

Tekst ukryty:

Jednej/jakiejś lunarnej urnie grozi nadal Deukalion:

Albo: Urna grozi jeszcze Deukalionowi:

Urna kojarzy się przede wszystkim z naczyniem, w którym chowa się prochy zmarłego, pogrzebowym i to pierwsze znaczenie każe widzieć tragiczny okres grzebania tych, których spalił i uśmiercił ogień w zniszczonej stolicy. Kiedy już tragedia śmierci się dokona pojawi się niszczycielska powódź, porównana do potopu Deukaliona. W tym wypadku urna przemienia się w stateczek bądź czółno, jak w micie o Heraklesie, który zdołał dopłynąć do brzegu w złotej urnie podarowanej mu przez Heliosa, wylewając z niej cały czas wlewającą się do środka wodę. Przedstawia go symbol tebański na 16 stopniu Barana, który brzmi: „Mężczyzna wylewający wodę z urny”. Ten mit zresztą może być wiązany ze znakiem Wodnika, bo przedstawia mężczyznę lejącego wodę z naczynia. W rysunkowym przedstawieniu Wodnika występuje postać mężczyzny wylewającego wodę z wiadra trzymanego na ramieniu, a przypisuje się ją Zeusowi zsyłającemu potop na grzeszną ludzkość.

Ogromna niszczycielska powódź wielkiego obszaru wybrzeży południowych Europy, która zaleje miejsce związane jakoś ze Wschodem, również wydarzy się w wymienionym cyklu. Określenie „jeszcze” świadczy, że owo zalanie wcale nie musi być jednokrotne. A rozmiar zniszczeń i śmiertelnych ofiar będzie porównywalny z klęską wypalającą miasto stołeczne.

3 wers:

Tekst ukryty:

Obrażona Sardynia przemawia do podstępnego jedynego zbrojnego okrętu kartagińskiego.

Dotknięta gwałtownym wyskokiem Sardynia przez podstępny okręt wojenny.

To opis innego tragicznego wydarzenia, czy początku zdarzeń. U brzegów Sardynii pojawi się okręt „punicki”, czyli rodem z Afryki Północnej, Libii lub Maroka. Ponieważ z innych czterowierszy wiadomo, że Arabowie połączą się w jeden organizm państwowy, przyjąć trzeba, iż chodzi, ogólnie rzecz biorąc o okręt arabski. (Zapis jednej z wersji czterowiersza w formie Vrna z 1 wersu kryje tajemniczy nadal skrót VAR, użyty w czterowierszu 8.97, który komentatorzy tłumaczą jako Zjednoczona Republika Arabska, lub Związek Arabskich Republik).

Zaufanie okazane przybyszom, jakiś rodzaj negocjacji czy układów, w które wdadzą się Sardyńczycy okaże się podstępną pułapką. I da sposobność do gwałtownej i nieoczekiwanej napaści. O napaściach na wybrzeża Morza Śródziemnego po stronie europejskiej i ogólnym spustoszeniu tego terytorium mówi cały szereg innych czterowierszy. Których z braku miejsca przytaczać teraz nie będę.

4 wers

zawiera datę tego zdarzenia. Otóż stanie się to „skoro tylko Wagę zostawi jej Faeton”. Można spotkać tłumaczenie: „Gdy Waga zostawi swego Faetona”, co wynika z tego, iż tłumacze nie uwzględniają starej składni, jakiej używał Nostradamus (podmiot czynny w wersetach występuje na końcu), oraz z logiki: to Faeton jest postacią czy ciałem niebieskim w ruchu, a Waga pozostaje nieruchoma i większa jako znak, przedstawia bowiem określony wycinek horyzontu, więc kto kogo zostawi wydaje się oczywiste. Choć i to drugie rozumienie właściwie nie zmienia sensu zdarzenia. Faeton porzuci Wagę, a Waga zostawi Faetona.

Faeton, syn boga słońca Heliosa, skradł ojcu boskie konie i udał się w drogę po niebie. Konie poniosły, Ziemi zagroziły wielkie katastrofy, z powodu czego Zeus strącił go swoim piorunem i przywrócił zaburzoną równowagę w przyrodzie. Ten mit opowiada o wydarzeniach związanych z cyklicznymi zmianami czasu, odbywającymi się raz na wiele wieków.

Odniesienie do Faetona łączone jest z kometą, z gwiazdozbiorem Woźnicy, albo z „drugim słońcem”, nie tylko tym, w które wierzyły niektóre tajne ugrupowania, ale i z tym opisanym w czterowierszu 2.41. W starych książkach badacze dzieła Nostradamusa odnaleźli jednak zapis świadczący o tym, że Faetonem w dawnej astrologii nazywano także... Jowisza.

To niezwykle ułatwia odczytanie daty. Bowiem kolejna potej w znaku Wodnika z 2020 Wielka Koniunkcja Jowisza i Saturna odbędzie się 31.X.2040 roku w znaku Wagi właśnie. Dokładnie mówiąc Jowisz opuści znak Wagi w dniu 6 sierpnia 2041 roku. A kolejny katastroficzny cykl władców czasu będzie się ciągnął do 2060 roku.

A oto inny,

uzupełniający czterowiersz, zawierający wzmiankę o Deukalionie. Z czego możemy wnieść, że dotyczy tych samych, lub dziejących się w tym samym czasie wydarzeń.

10.6

Sardon Nemaus tak wysoko będą wystawały,

Że się zamyśli Deukaliona odrodzić,

W kollosa większość ucieknie,

Westy grobowca ogień wygasły ma się ukazać.

Ten czterowiersz nie tylko mówi o owym ogromnym zalaniu, ale także wymienia miejsca powodzi i zasięg wód.

Sardon to niewielka gminna miejscowość w regionie Owernia-Rodan-Alpy we Francji. Leży na średniej wysokości 334 m. nad poziomem morza.

Zaś Nemaus to skrót od rzymskiej nazwy miasta Nîmes - Nemausus, położonego w dolinie Rodanu blisko południowego wybrzeża Francji w regionie Langwedocja-Roussillon, miasta o bogatej historii, nazywanego francuskim Rzymem.

Mamy więc obraz zlewiska wód Rodanu i nizin zalanych wodami powodzi tak wysoko, że nad powierzchnię będą wystawały jedynie kilkusetmetrowe wzgórza i podgórskie wyżyny. Powodzie sięgną środka Francji.

W 3 wersie

użyte dość tajemnicze słowo kollos (w oryginale zapisane le collosse zamiast colosse) najpierw daje obraz kolosa, ogromnego kamiennego posągu, czy olbrzymiej budowli z kamienia. Potem każe szukać ukrytej treści. Otóż collet to kołnierz, a osse brzmi jak francuski wyraz: kościany. Następnie nasuwa się nazwa Koloseum (Colosseum), które rzeczywiście przypomina okrągły kołnierz z kolumn jak kości, poza tym swego czasu urządzono na jego obszarze cmentarz. A w starożytności wznosił się obok niego gigantyczny posąg Nerona.

Na tej podstawie komentatorzy uważają, że podobne zalanie wydarzy się we Włoszech, w Rzymie. Przywołując przy okazji „zrujnowany wielki teatr” z czterowiersza 9.83.

Ten wniosek wspiera Westa z 4 wersu, rzymska bogini ogniska domowego. Zgaśnięcie świętego ognia, którego strzegły westalki w starożytności uważano za zły omen dla Miasta. Palenisko było czyszczone tylko raz do roku, 1 marca, który w rzymskim kalendarzu odpowiadał początkowi roku, po czym odnawiano w nim ogień w specjalnej ceremonii, pocierając dwa patyki owocowego drewna. Ostateczne wygaszenie świętego ognia zlecił cesarz Teodozjusz Wielki w 394 roku n.e.

4 wers sugeruje zatem, że po katastrofie uratowani mieszkańcy powrócą na Półwysep, aczkolwiek zaniknie dotychczasowe chrześcijaństwo na rzecz odnowienia pierwotnych rodowych kultów, chroniących życie. Odnowienie życia z kolosa, czyli kamienia na wzór mitu o Deukalionie, zbiegnie się być może z którąś wiosną i marcową datą astrologicznego początku roku.

Istnieje jeszcze jeden czterowiersz,

zawierający wzmiankę o Deukalionie, choć nie pochodzi on z Centurii. Nostradamus zamieścił go w almanachu na 1563 rok. Później wszedł w skład większego zbioru takich almanachowych rymowanych przepowiedni, który powstał już po śmierci Autora i został wydany pod ogólnym tytułem „Presages” (Wróżby). Oto on:

90. Listopad

W trakcie śmierci śmierć ma kąsać, wyrokiem rady - lot, siejący dżumę,

Nie będzie się śmiało Marynarzy napastować:

Deukalion jeden ostatni zamęt ma wywołać,

Mało ludzi młodych: wpółumarli mają drgnąć.

To bardzo ponury obraz.

Wojna światowa spowoduje masowe ofiary, tyle od broni konwencjonalnie niszczącej, co biologicznej, jak widać – świadomie użytej. Celem skażenia mogą być wojska morskie, mariners, zebrane na morzu. Na lądzie pojawi się później niszczący potop. W wyniku wojny, katastrof i zabójczych epidemii pozostanie niewielu młodych ludzi zdolnych odrodzić życie. Chorzy i starcy będą się borykać z przeciwnościami ostatkiem swych sił.

Spalone trzy szóstki, czyli pożar Londynu.

                         II. LI.

Le sang du iuste a Londres fera faute,

Bruslez par foudres de vingt trois les six:

La dame antique cherra de place haute,

De mesme secte plusieurs feront occis.

2.51

Krwi sprawiedliwego w Londynie braknie,

Zapalone przez gromy dwudziestoma trzy szóstki:

Pani starożytna upadnie z miejsca wyniosłego,

Również z samej sekty paru będzie zabitych.

Jest to bardzo znany czterowiersz, który rozsławił dzieło Nostradamusa w XVII wieku jeszcze bardziej. Podobnie jak sto lat wcześniej uczyniła spełniona przepowiednia o okrutnej śmierci króla Francji w pojedynku na kopie. 

W 1668 roku w Amsterdamie wyszło wydanie Centurii opatrzone ryciną przedstawiającą wielki pożar Londynu.

Szybko uznano, że sprawiedliwym z 1 wersu był ścięty w 1649 roku król Anglii, Karol I. W wyniku czego, tytułem kary boskiej, w feralnym roku z trzema szóstkami, tj. 1666 spłonęła stolica Anglii.

1 wers wspomina wyraźnie o jednym sprawiedliwym, przy czym juste nie oznacza tylko kogoś postępującego sprawiedliwie i uczciwie, bez winy, ale i wybranego i działającego w zgodzie z prawem. Krew można odnieść do jej przelania, czyli niewinnej ofiary, jak i potomstwa, krwi rodu panującego. Do pełnego znaczenia tego wersu dojdziemy w swoim czasie. W tej chwili ważna jest dla nas informacja, że akcja przepowiedni miała dziać się w Londynie.

Znaczenia 2 wersu

Przejdźmy do daty ukrytej w 2 wersie. Bruslez par foudres de vingt trois les six. Można znaleźć jego różne zafałszowane (zapewne w dobrej wierze) tłumaczenia na polski, np. Spalony w ogniu trzech szóstek, albo: Spalony przez piorun dwadzieścia trzy szóstki… opatrzone dodatkowo pokrętnymi opowieściami co to znaczy w istocie. Otóż oryginalnie wyraz strfr. bruslez jest w liczbie mnogiej i odnosi się do les six, szóstek, a nie Londynu. W wersie występują 3 liczby. 20, 3 i (spalone) szóstki. Liczbę 3 można odnieść do trzech szóstek, co od razu zrobiono, gdy wróżba się wypełniła, lecz nie tylko. Równie dobrze może chodzić o 23, a raczej 20 i 3. (We francuskim liczebnik 23 brzmi tak samo, vingt trois, lecz pisze się go z myślnikiem, vingt-trois, a w czasach Nostradamusa pisano vingt & trois). W gruncie rzeczy chodzi o kilka dat, z których tylko jedna jest czasem spalenia, a inne „gromienia”, czyli sporów prawnych, ustrojowych, sądów, wyroków i reform państwowych, które przypisane są z natury Jowiszowi.

Wykładnia przepowiedni

Pioruny są przede wszystkim symboliczne i odnoszą się do wpływu Jowisza Gromowładcy. Już to rozważaliśmy przy okazji „gromów w Burżundii” z kwadrynu 1.80. W dodatku przyimek „przez”, par ma również znaczenie określania czasu, w trakcie, podczas, i tak tutaj został sprytnie użyty.

Jowisz jest zawsze najsilniejszy w swoim znaku. Włada według klasycznej astrologii znakiem Strzelca i Ryb, jednak tylko znak Strzelca daje mu stosowną moc ognia, aby spalić, oraz również zapalić w sensie przenośnym, bo można pałać na przykład gniewem czy miłością. I takie znaczenie ma konstrukcja brulez de... użyta w tym zdaniu (rozpaleni dwudziestoma...). Prócz tego, że de określa również czas, co tłumaczy się jako: w ciągu czegoś... oraz: od czegoś, także w sensie czasowym, nie tylko przyczynowym czy przestrzennym. Zapaleni podczas gromów/gromami od/w ciągu dwudziestu...

W ten sposób patrząc odkryjemy, że liczba 20 nie odnosi się do dwudziestu piorunów, ale 20 lat, czyli cyklu Jowiszowo-Saturnowego, który akurat tyle trwa (!). Poszukajmy zatem dat wielkich koniunkcji w pobliżu roku z trzema szóstkami, tj. 1666.

Trafione!

16 października 1663 roku na 12^o znaku Strzelca spotkali się obaj władcy czasu. Od razu zrozumiała staje się dodana do 20 liczba 3. 1663+3 to 1666 rok z trzema szóstkami!

Mało tego, słuszny jest również odczyt 23, ponieważ poprzednia wielka koniunkcja, 20 lat wcześniej, w 1643 roku miała miejsce w znaku Ryb, również podległym Jowiszowi. Palenie piorunami, czyli wzmocnione oddziaływanie Jowisza trwało już zatem 23 lata. W trzecim roku kolejnego dwudziestoletniego cyklu, tym razem w znaku ognistym (!) Jowisz rozbudził nie tylko pożar, ale i swoiste szaleństwo zabobonnych przekonań zrozpaczonych i przerażonych ludzi. Działając w swej domenie, którą jest przede wszystkim religia i światopogląd.

Pożar Londynu i nie tylko

Wróćmy do 1 wersu. Ma on 2, a nawet 3 sposoby odczytu, zależnie od tego, czy wyrażenie fera faute (zabraknie), zapisane w starym stylu, gdzie f zastępowało w druku literę s brzmi tak rzeczywiście w zamiarze Autora, czy raczej: sera faute (będzie winą). A może fera saute (spowoduje zmiana wiatru).

Biorąc pod uwagę znaczenie: Krew sprawiedliwego... będzie winą, musimy rozumieć, że wyraz faute jest używany w przypadkach, gdy ktoś przyznaje się do winy, traktując ją jako swój błąd i pomyłkę. Nie chodzi o zły czyn w złym zamiarze, którego ten, co go popełnił na pewno nie żałuje i musi interweniować wyższa sprawiedliwość, aby go unicestwić. Chodzi o błąd, do którego trzeba się przyznać, uznać swoje działanie za mylne i naprawić je. Otóż tak właśnie było w przypadku wielkiego pożaru londyńskiego, który wybuchł 2 września feralnego 1666 roku i w ciągu kilku dni strawił większość drewnianej zabudowy miasta. Mimo, że z dosłownie rozumianego tekstu wynika, iż przyczyną ognia miało być 20 piorunów, to fakty są inne. Nie było żadnej burzy, oprócz wcześniejszej długiej suszy i silnego wiatru, który ułatwił przenoszenie się ognia. Zaprószono go w piekarni. Spłonęło doszczętnie 13 tys. domów i 87 kościołów, lecz po pożarze doliczono się raptem 6-8 osób, które w nim zginęły. Choć współcześnie nie wyklucza się, że mogło być więcej ofiar, całkowicie strawionych przez wysoką temperaturę, która wytworzyła się w niektórych miejscach, sięgając prawie 1300 stopni C.

Faute rozumiany jako wina, błąd i pomyłka to wieloletnie zaniedbania władz miasta i jego mieszkańców. Stolica Anglii od czasów średniowiecza rozrosła się znacznie na szkodliwych i niebezpiecznych podstawach. Budynki w większości były drewniane, a z powodu zbyt wąskich ulic poszerzano je sprytnie na wyższych kondygnacjach, co pomogło ogniowi rozsiewać się bez problemu. Do tego na takiej ulicy w trakcie pożaru brakowało tlenu, tworzyły się miejsca wyjątkowo rozgrzane, które nagle buchały wielkim ogniem nie do ugaszenia. Przepisów przeciwpożarowych nie stosowano przy rozbudowie, nikt tego nie pilnował. Ponadto miasto było zaszczurzone, niezdrowe pod każdym względem i przeludnione. Co jakiś czas wybuchała w nim epidemia dżumy dymienicznej i właśnie takiej doświadczyli Londyńczycy rok wcześniej i na początku 1666 roku (o czym wspomina inny kwadryn, 2.53). Szlachta i dwór królewski rezydowali z tych powodów w swoich posiadłościach poza miastem, stąd pożar stosunkowo mniej ich dotknął.

W ciągu czterech dni ogień strawił centrum miasta, większość kościołów i zamków. Zgliszcza wygasły dopiero po kilku miesiącach. Jednak wszyscy byli już zgodni, że należy je odbudować w zmieniony, nowoczesny sposób, czego dokonano z takim skutkiem, że na początku XVIII wieku Londyn był już uważany za najzdrowsze wielkie miasto Europy. Błąd został zauważony, stwierdzony i naprawiony.

Z kolei odczyt: Krwi sprawiedliwego zabraknie... oznacza, że nikt w tym pożarze nie ucierpi niesprawiedliwie, bezprawnie, ofiary nie będzie. Mimo, że żądza przelania krwi może mieć miejsce. Otóż, przerażeni uciekający gromadnie mieszkańcy miasta, stłoczeni w tymczasowych obozowiskach, zrozpaczeni i szybko pozbawieni informacji, ponieważ ogień strawił drukarnię wydającą gazetę codzienną, popadli w swoiste obłąkanie. Panoszyły się plotki, opowiadano o spisku papistów, podpalaczach, cudzoziemcach, a nawet ataku dziesiątek tysięcy uzbrojonych holenderskich i francuskich emigrantów mieszkających w Anglii, gotowych zabijać, kraść i gwałcić. Próbowano linczować obcokrajowców, których jednak zgodnie z prawem broniły straże miejskie i żołnierskie oddziały.

Jedynie już po pożarze przyznał się do podpalenia ognia w piekarni niejaki Robert Hubert, prosty francuski zegarmistrz, który – jak podaje angielska Wikipedia - „twierdził, że był agentem papieża i rozpoczął wielki pożar w Westminster. Później zmienił swoją historię, mówiąc, że rozpalił ogień w piekarni na Pudding Lane. Hubert został skazany, pomimo pewnych wątpliwości co do jego zdolności wypowiadania się, i powieszony w Tyburn w dniu 28 września 1666 roku. Po jego śmierci okazało się, że przebywał na pokładzie statku na Morzu Północnym i przybył do Londynu dopiero 2 dni po wybuchu pożaru.”

Inne rozumienie owej winy/błędu... podpowiada karę boską za śmierć niewinnego. Wtedy liczy się sens krwi sprawiedliwego czyli ofiara prawowitego władcy Karola I, który został ścięty, a inny odczyt: o jej braku mówi, iż przez wszystkie te lata wojen domowych i przemian brakło w stolicy potomka królewskiego rodu. Wrócił on, w osobie Henryka II z wygnania dopiero w 1560 roku.

Niemniej można sądzić także, że wers ten w podobny sposób daje opis masowych reakcji społeczeństwa po pożarze, przypisującego błędnie winę emigrantom, domniemanym podpalaczom i spiskowcom.

Angielska Wikipedia podaje, że: „Z inicjatywy Karola II wzniesiono Monument of the Great Fire of London w pobliżu Pudding Lane, o wysokości 61 metrów. W 1668 roku do napisu na Pomniku dodano oskarżenia przeciw katolikom, które brzmiały po części tak:

Tu, za zezwoleniem nieba, piekło rozpętało się w tym protestanckim mieście..... najstraszniejsze Spalenie tego Miasta; zapoczątkowane i kontynuowane przez zdradę i złośliwość papieskiej frakcji ... Papieskie szaleństwo, które wywołało takie okropności, nie zostało nadal stłumione...

Napis został usunięty w 1830 roku.”

„Kolejny pomnik oznacza miejsce, w którym zatrzymał się pożar: Golden Boy of Pye Corner w Smithfield. Według napisu na nim był to dowód gniewu Bożego wobec Londynu z powodu grzechu obżarstwa, gdyż pożar zaczął się na Pudding Lane i zatrzymał w Pye Corner.”

Wynika z tego, że owszem, Anglicy przypisywali winę różnym czynnikom metafizycznym, jednak nikomu nie przyszło do głowy, że mogła to być kara za stracenie prawowitego króla! Owszem, jak podaje Wikipedia: Po śmierci Karola szybko wybaczono mu winy i nieudolne rządy. Wiele osób zaczęło go czcić jako męczennika. Karol I Stuart jest wspominany przez Kościół Anglii jako król i męczennik, a data jego śmierci jest umieszczona w kościelnym kalendarzu liturgicznym.

Ponieważ wyraz faute czytany saute oznacza nagłą zmianę wiatru istnieje jeszcze jeden odczyt 1 wersu: Krew sprawiedliwego w Londynie spowoduje nagła zmiana wiatru..., to zapewne owe kilka ofiar zliczonych po katastrofie. Przy okazji foudres, gromy, mają podobieństwo do wyrazów związanych z piecem chlebowym, żarem i pieczywem, czyli rzeczywistą przyczyną pożogi. Ogień zaczął zanikać dzięki nagłemu ustaniu owego wiatru. To spowodowało, że „krwi sprawiedliwego brakło”, czyli nie było... Wraz z drugim wersem odczytanym jako: Spaleni przez piece chlebowe i gromy 20-letniego cyklu Jowisza w roku z trzema szóstkami... tak oto mamy ściśle podaną całą historię zdarzenia (!).

23 lata

Wróćmy jednak do 1643 roku, gdy w znaku Ryb formowała się wielka koniunkcja Jowisza i Saturna w Rybach, rozpoczynając 23-letni okres „pałania” i gromienia. Jakimś ciekawym „zbiegiem okoliczności”, który w ogóle nie dziwi astrologa, właśnie w tym roku do akcji politycznej wkroczył niejaki Oliver Cromwell. Przechylając szalę wojny, jaką nieco przedtem (już jednak w porze, gdy Jowisz wszedł do Ryb) wypowiedział król parlamentowi - na rzecz sił parlamentarnych. Od tego czasu miały miejsce 3 wojny domowe w Anglii. W wyniku drugiej z nich król Henryk I został wydany, osądzony i stracony na szafocie, a stało się to w 1649 roku. To z tego powodu powstały domniemania, iż Nostradamus ogłosił karę boską za zabicie króla nad Londyńczykami. Jednak w owych czasach zbyt wiele wydarzyło się cudów i kar boskich, tak samo po stronie rewolucjonistów, jak rojalistów, aby móc skoncentrować się tylko na tej jednej interwencji nieba.

Pani starożytna i sekta

W 1661 roku zakończono wojnę i wrócił na tron potomek rodu Stuartów, brat zabitego króla, Henryk II. Mimo, że cofnął wiele z postanowień rewolucjonistów, zmian ustrojowych nie dało się odwrócić. Tradycyjny ustrój monarchiczny wraz z jego absolutyzmem i wiarą w „boskie prawo królów” upadł, w zamian zrodziła się monarchia parlamentarna. I tutaj dochodzimy do znaczenia 3 wersu. Stary ustrój, gdzie władzę dzierżył przede wszystkim monarcha i jego ród, wynoszący się ponad prawo obowiązujące poddanych, został w nim nazwany panią starożytną, dame antique. Od tej pory być może pani stała się bezpłodna, jałowa, według symboliki Nostradamusa.

4 wers wspomina o sekcie, odłamie, w tym wypadku zapewne chodzi o rewolucjonistów, którzy toczyli walkę z królem. Po latach wojen i zmian także oni musieli ustąpić.

Wyrażenie dame antique zawiera w sobie ukryty wyraz manti, gdy mante oznacza habit zakonnicy, modliszkę. To sugestia, że należy wiązać ową panią również z kościołem. Który w Anglii dostępował w owych czasach burzliwych przemian. Nie tylko przez oderwanie się od papiestwa, ale i silne wpływy, jakie zaczęli na niego i na politykę wywierać purytanie. To dzięki nim w dużej mierze możliwe było zwycięstwo Cromwella, zagorzałego purytanina i wroga katolików.

Wikipedia: „3 września 1658, Oliver Cromwell, lord protektor Anglii, Szkocji i Irlandii zmarł. Przedwcześnie postarzały, być może otruty, miał wyrzec słowa: „Dzieło moje skończone”. Po restauracji Stuartów ciało lorda protektora zostało usunięte z grobowca, publicznie powieszone na czas dłuższy, a następnie pochowane w nieznanym miejscu na terenie Londynu.” Co do zatrucia, to zapewne nie jest przypadkiem, że ostatnie wyrazy 4 wersu, feront occis, zawierają ukryty wyraz toxine, toksyna, trucizna, oraz tocsis, dzwon alarmowy, zwołujący na pogrzeb.

Po powrocie króla do władzy członkowie grupy 59 królobójców, którzy podpisali wyrok śmierci na Henryka I oraz sędziowie, zostali uwięzieni, osądzeni i skazani na śmierć lub więzienie, nieliczni mieli szczęście umrzeć wcześniej, a kilku udało się zbiec do Ameryki.

Jak widać niepotrzebne jest doszukiwanie się w pani antycznej konkretnego budynku kościoła, który spłonął w Londynie, z czym komentatorzy wciąż mają problem. Czterowiersz w istocie rzeczy opisuje dzieje 23 lat w historii Anglii, od 1643 roku do momentu pożaru Londynu w 1666 roku, a nie tylko sam pożar.

Łososiowym szlakiem.

II. XLVIII.

La grand copie qui passera les monts.

Saturne en l'Arq tournant du poisson Mars

Venins cachez soubs testes de saumons,

Leurs chief pendu a fil de polemars.

2.48

Wielki hufiec, który przejdzie góry.

Saturna w Łuku zawracającego z ryby Marsa:

Jady skryte za głowami łososiowymi,

Ich wódz zawieszony na włosie marsowego czuba.

Analizę zacząć należy od ustalenia miejsca, bohaterów wydarzeń i czasu. Wszystko zostało podane, jednak w sposób tak niedosłowny, że zrazu trudno jest wyłuskać i połączyć ze sobą dane.

Co do miejsca to przede wszystkim są wspomniane góry, będące granicą dla dalszej ekspansji terytorialnej, dokonywanej przez zbrojne oddziały. Muszą je przejść i minąć.

Łuk, pisany Arq, zamiast arc, nawiązuje również do arki i łuczników, czyli wojsk napływających z morza, a najlepiej z Oceanu. O wodzie mówią jeszcze ryby (znak zodiaku jest pisany małą literą) oraz łososie.

Łososie to szczególne ryby. Żyją w morzu, lecz rozmnażają się w słodkich wodach rzek lądowych. Mamy zatem sugestię o wybrzeżu usianym rzekami wpadającymi do morza, którędy owe łososie wędrują. Dodajmy, górzystym wybrzeżu, gdyż owe góry stanowią istotną przeszkodę do pokonania dla najeźdźców z morza.

Sięgnąwszy do encyklopedii znajdziemy szybko rozwiązanie:

Oto mapa wędrówek łososi. Widać na niej wybrzeża Europy zachodniej i północnej oraz wysp europejskich i Grenlandii połączone drogą przez Atlantyk z wybrzeżem północnoamerykańskim.

1 wers, zważywszy, że zawiera błąd ortograficzny (grand jest rodzaju męskiego, a copie żeńskiego) można odczytać tak: L`a grand copie qui passera les monts. Tam/wtedy wielki ma oddział, który minie góry. Tylko tak ma sens kropka na końcu wersu, inaczej jak gdyby przerwanego w połowie zdania. Ów wielki, posyłający zbrojne oddziały przez Atlantyk to władca Anglii, Francji, Hiszpanii lub Holandii, skąd pochodzili pierwsi osadnicy, zasiedlający rejon Nowej Anglii, Nowej Szkocji, Nowej Francji czy Akadii od XV i XVI wieku.

Ponieważ wiemy już, gdzie toczy się akcja przepowiedni, trzeba ustalić kogo dotyczy. Okres kolonizowania nowych terenów trwał dość długo, i w dużej mierze w trudnych, ale niewojennych warunkach. Ponieważ 1 wers wspomina o wojsku wysłanym przez wielkiego przez góry, a 2 wers o Marsie, czyli bogu wojny wracającym „od ryb” czyli drogą morską pokonywaną zwyczajowo przez łososie, zajrzyjmy jeszcze do atlasu i na karty historii.

Chodzi o Appalachy, pasmo górskie we wschodniej części Ameryki Północnej, leżące na obecnym terenie USA i Kanady, które rozciąga się od Niziny Zatokowej aż do Nowej Fundlandii, w pasie o długości 2600 km i szerokości 300-500 km. To one były naturalną barierą dla kolonizatorów i armii, które za nimi siłą rzeczy przybyły.

To w tym okresie historii musimy szukać czasu, w którym wystąpiło podane w 2 wersie położenie Saturna w znaku Strzelca, przy Marsie przechodzącym znak Ryb. Znaczenie 2 wersu zresztą jest wielorakie i zawiera ukryty przekaz. Chodzi o Saturna powracającego do swej tury w znaku Strzelca kilkakrotnie. Mars w Rybach, jest dodatkiem bardziej symbolicznym niż astrologicznym. Oznacza przede wszystkim wojnę i wojska przychodzące z morza i zmierzające, jak łososie w górę rzek.

Saturne en l'Arq tournant du poisson – to okres/tura Saturna wracającego od ryb/z morza w korabiu morskim z łucznikami/żołnierzami w znak Strzelca, z powodu toczonej wojny (Mars).

Sprawdźmy daty wielkich koniunkcji Saturna i Jowisza. Co prawda nie ma mowy o Jowiszu, ale ważne cykle Saturna mają go zawsze w domyśle.

Od czasu napisania Centurii wielka koniunkcja Chronokratorów w znaku Ryb miała miejsce w 1583 roku, po niej kolejna w 1603 wypadła w Strzelcu.

Następnie znów w Rybach w 1643 roku, a kolejna w znaku Strzelca w 1663, by powtórzyć się w tym znaku w 1723 roku. Saturn, nie łącząc się z Jowiszem przebywał w Strzelcu także w okolicach 1693 roku. Trwała wtedy wieloletnia wojna między siłami francuskimi działającymi z rejonu Nowej Francji wzdłuż granicy z Nową Anglią.

Mamy więc określony pewien zakres czasu, gdy toczył się podbój Ameryki Północnej. Wojska i wojny pojawiły się właściwie od połowy XVII wieku, czyli od czasu drugiej w kolejności wielkiej koniunkcji w Rybach. Rozpoczęły się wtedy waśnie międzynarodowe i wojny o dominację na podbijanym dopiero nowym kontynencie („nowej ziemi”). Najpierw między Szwecją i Holandią, następnie Anglią i Holandią, później Anglią i Francją, aby przez XVIII wiek eskalować konfliktami Anglii, Francji i Hiszpanii, znów Anglii z Hiszpanią, potem Anglii z Francją i wreszcie zakończyć wieloletnie starcia w 1763 roku tzw. pokojem paryskim.

Natomiast w latach 1641 -1701 (co ciekawe na początku i na końcu tego okresu Saturn przebywał w Rybach) trwały tzw. wojny bobrowe między Irokezami i Francuzami oraz sprzymierzonymi z nimi plemionami indiańskimi.

Saturn wszedł później do Strzelca 8 grudnia 1720 roku i przebywał w nim do 8.XII.1723 roku, Mars podczas wejścia znajdował się w Skorpionie, co nieco kojarzy się z „ukrytymi jadami” z 3 wersu. Przeszedł w znak Ryb 6 kwietnia i był tam do 16 maja 1723 roku (nie retrogradował), gdy jednocześnie Saturn zawracał w znaku Strzelca, zaliczywszy 5 stycznia 1723 wielkie spotkanie z Jowiszem, co uwypukla znaczenie tego właśnie czasu.

3 wers ma ukryty sens. Ponieważ de saumons, łososiowe, od łososi, wskutek łososi, zapisane starym drukiem faumons, daje się słyszeć i rozbić na: fauses mots, fałszywe słowa. Treść wtedy mówi: Trucizny zakryte pod głowami wskutek fałszywych słów. Mówi o kłamstwach, obietnicach bez pokrycia, podstępach i nieprawdziwych zapewnieniach.

4 wers wspomina o wodzu zapisanym w formie chief, a nie chef. Przez podobieństwo do chien, psa, ukazuje kogoś posłusznego, w służbach władzy, a także mającego zwierzęcą czujność, węch, służącego zatem do przeprowadzania przez góry, wyczuwania wroga, ostrzegania.

Jeśli wódz-pies obdarzony jest długim włosem, niewątpliwie chodzi o Indianina. Oraz dowódcę straży, który związał ze sobą Indiańskiego wodza jak psa, by mu służyło jego plemię. To jest obraz lustrzany.

Wróćmy zatem do Nowej Anglii i Nowej Francji. Wikipedia podaje: Nowa Anglia, na długo przed przybyciem europejskich kolonizatorów, była zasiedlona przez liczne plemiona indiańskie. Abenaków, Penobscotów, Wampanoagów i wiele innych.

Francuzi prowadzili wieloletnią wojnę z plemionami Irokezów, na terytoriach Nowej Francji i przejęcie kontroli nad handlem skórami. Zaproponowali lepsze warunki Indianom z Północy, co odbierało wpływy Irokezom. W wyniku walk między-plemiennych wyniszczeniu uległo plemię Huron. Owe „jady ukryte” z 3 wersu podpowiadają Irokezów, których nazwa pochodzi od algonkińskiej nazwy Irinakhoiw, czyli „Prawdziwe Żmije”, „wąż” lub „przerażający człowiek”.

Co do głów łososiowych, wpierw zobaczmy w tym głowy przybyszy zza morza.

Ich łowcy, Prawdziwe Żmije, mieli charakterystyczny sposób walki.

Wikipedia podaje: Nie wszystkie plemiona indiańskie praktykowały skalpowanie przeciwników i większość badaczy uważa, że zwyczaj ten - znany wśród Irokezów i Krików upowszechnił się po pojawieniu się białych. U niektórych plemion wschodnich stanów praktykowano zbieranie nie skalpów, a odciętych głów nieprzyjaciół.

Upowszechnił się, ponieważ Francuzi i Anglicy oferowali zapłatę za każdy skalp indiański.

W 1722 roku wybuchł konflikt kolonialny pomiędzy Brytyjczykami i Indianami. Gubernator Samuel Shuttle wypowiedział wojnę Abenakom. Podczas niej urzędnicy zachęcali kolonistów do zdobywania skalpów, za które płacono specjalne premie. Za skalp Abenaka dawano 100 dolarów, co było wtedy znaczną kwotą.

Aby unaocznić rodzaj wydarzenia opisany w 3 i 4 wersie przytoczę historię opisaną we francuskiej Wikipedii.

Podczas pierwszej wyprawy przeciw Indianom w grudniu 1724 roku kapitan Lovewell i jego 30 ludzi wyruszyli w góry New Hampshire. 10 grudnia zabili dwóch Abenaków. 19 grudnia, 40 mil na północ od Winnipesaukee, oddział dotarł do wigwamu. Zabił i oskalpował Abenaków i wziął młodego zakładnika za porwanie dwóch Anglików i śmierć ośmiu innych, zabitych przez wojowników indiańskich. Oddział otrzymał 200 funtów za każdą skórę głowy.

W lutym 1725 Lovewell urządził wypad na teren Abenaków i zabił 10 Indian w pobliżu jeziora Winnipesaukee. 20 lutego Anglicy przybyli w pobliże wigwamu i zdążali tropem przez 5 mil. Po drugiej stronie rzeki Salmon Falls ujrzeli kilka wigwamów i dym. Około 2 nad ranem Lovewell dał rozkaz strzelania i zabicia 10 Indian. Jednak w następnym miesiącu paradował ulicami Bostonu z dużo więcej, niż dziesięcioma skalpami, zważywszy, że nosił już wcześniej perukę z dziesięciu skalpów. Możliwe, że w rzeczywistości było więcej zmasakrowanych Indian.

W marcu żołnierze Lovewella przybyli do Bostonu. Paradowali ze skalpami Indian na ulicach; Lovewell znów nosił perukę ze skóry głów. Zapłacił za nią 1000 funtów, 100 funtów za jeden skalp.

16 kwietnia 1725 roku Lovewell rozpoczął trzecią wyprawę z zaledwie 46 ludźmi z Dunstable. Zbudował fort w Ossipee w liczbie 10 mężczyzn. Reszta oddziału napadła Pequawket. 9 maja ludzie Lovewella dostrzegli wojownika Abenaków. Anglicy otworzyli ogień, ale pożałowali. Abenak odpowiedział i zabił Lovewella oraz 7 innych. Następnym strzałem, Seth Wyman zabił Indianina. Kapelan Frye zdjął z niego skalp.

Milicjanci porzucili zapasy, aby nie być obciążonymi podczas bitwy. Dwie grupy Abenaków pod dowództwem Paugusa znalazły ich i spróbowały zasadzić się na ich powrót. Bitwa trwała 10 godzin, aż aspirant Wyman zabił wodza Abenaków Paugusa. Z powodu jego śmierci drudzy Abenakowie opuścili scenę. Przeżyło tylko 20 Anglików, z których trzej umarli po powrocie. Straty Abenaków nie są znane poza Paugusem i oskalpowanym Indianinem.

Jeden rok przedtem.

II. XXXIX.

Un an devant le conflict Italique,

Germain, Gaulois, [H]Espaignols pour le fort:

Cherra l'escole [l'escolle] maison de republique,

Où [,] hors mis peu, feront suffoqués morts.

                        

2.39
Jeden rok przedtem konflikt włoski,
Niemiec, Gal, Hiszpanie za siłaczem:
Upadnie szkoła dom republiki,
Gdy, poza stawką drobną, uczynią zduszonych martwymi.

To czterowiersz z datą, lecz niemożliwą do odkrycia przed czasem jego wypełnienia. Aczkolwiek widzimy tu znowu czasownik cherra, upadnie, który kryje wyrazy: kosztowna era Ra (chère ère Ra), co prawdopodobnie jest wskazówką, że chodzi o wiek Słońca i czas wielkich grabieży. Gdy fr. an, rok potraktować jako age, wiek, dostajemy podpowiedź, że rzecz będzie się działa w pierwszym wieku ery słońca. Czyli XX.

Konflikt włoski, o którym jest mowa w 1 wersie do wojna włosko-abisyńska, która wybuchła w 1935 roku i trwała jeden rok. Był to konflikt o podłożu kolonialnym, zaborczym ze strony faszystowskich Włoch, mający na celu zajęcie Abisynii, dzisiejszej Etiopii. Udało się to w wyniku wygranej bitwy z wojskami cesarza Haile Selassie. Aneksja Etiopii trwała do 1941 roku, gdy odbiły ją wojska Aliantów. Walki były bardzo okrutne po obu stronach. Etiopczycy walczyli na swój prymitywny dziki sposób, który wprawił atakujących w przerażenie. Mussolini już na początku wojny zatwierdził użycie iperytu i gazów bojowych, którymi uśmiercono tysiące ludzi, nie tylko biorących udział w walkach.

Rok później, w 1936 doszło do zamachu stanu w II Republice Hiszpańskiej. W efekcie wybuchła wojna domowa, gdzie stronami były siły lewicowe, które doszły legalnie do rządu oraz nacjonalistyczne i prawicowe po stronie opozycji.

Przechodząc w analizie czterowiersza dalej warto przypomnieć sobie w tym miejscu werset z Listu do Króla, w którym Nostradamus przepowiadał „czasy straszliwej wojny trzech mężów”. Brzmi on:

[40] Będą 3 regiony podczas skrajnej różnicy lig; owóż poznajomienie: Romania, Germania, Hiszpania, które powołają różne sekty ręką militarną, porzucając 50 i 52 stopnie wysokości,

Otóż 2 wers wymienia – oprócz Włoch (często nazywanych w Centuriach Romanią), także Niemcy (w innej wersji Niemca), Francuzów, a raczej Francuza, oraz Hiszpanów opowiadających się za silnym. Niemcy w tym czasie zwierali szeregi wokół swego führera, we Francji generał Pétain sprawował funkcję ministra wojny, a Hiszpanie podzielili się na dwa zbrojne obozy. Pétain podpisze wiernopoddańczy układ z Niemcami, lecz jego dawny podwładny generał de Gaulle zrehabilituje się aktywnym udziałem w wyzwoleniu Europy, więc nie wliczy się do „trzech regionów” pod władzą „trzech mężów”.

Ten ważny czas, w którym spory wewnętrzne miały doprowadzić do kompletnej zmiany zasad prowadzenia polityki w Europie Nostradamus określił w 3 wersie upadkiem szkoły republiki, czy raczej zasad republiki, poszanowania wyborów i woli narodu. Wyraz szkoła w I wydaniu zapisano w formie l`escolle, w następnym jako strfr. escole (dziś l'école). Otóż colle to klej, rozgotowana papka, albo egzamin wstępny, a coller – skleić, sklarować, przylegać. I tak za hiszpańskimi siłami republikańskimi, które doszły do władzy stanęły międzynarodowe ugrupowania lewicowe, dążące do zjednoczenia i wzajemnego wsparcia (sklejenia, ujednolicenia) swej pozycji.

Jeśli szkołę rozumieć jako postępowość i wdrażanie nowego ustroju, to dom oznacza tradycję i przywiązanie do praw przodków i dawnych sprawdzonych rozwiązań. Szkoła i dom, czyli postępowa demokratyczna lewica oraz konserwatywna, nacjonalistyczna i faszystowska prawica, stanęły przeciwko sobie do tego stopnia, że republikańskie prawa wraz z pokojowymi rozwiązaniami sporów upadły, a w wyniku wojny domowej i poniesieniu śmierci przez co najmniej pół miliona obywateli po obu stronach, powstało na wiele lat faszystowskie Państwo Hiszpańskie. Przewodniczył mu „siłacz”, generał Franco (wyrazy fort, force, silny, twierdza, siły zbrojne, siła/moc, silnie/mocno – w całych Centuriach związane są z wojskiem i przewagą militarną). Gdy le fort rozumieć jako twierdzę, otrzymujemy opis roli generała w dalszej historii, który na długo zawarował Hiszpanię i utrzymał ją w pokoju podczas II wojny światowej. Zapewne, jako tę „stawkę drobną” z ostatniego wersu, która miała nie doświadczyć wykonywania nieludzkich masowych czystek rasowych i etnicznych, a potem morderczego zduszenia ludności cywilnej przez armie sprzymierzone. Swoją drogą owo „duszenie” znów związało się z użyciem śmiercionośnych gazów w takich miejscach jak Oświęcim, gdzie masowo wyprawiano tępione mniejszości rasowe w ostatnią drogę z okrucieństwem będącym przeciwieństwem wobec nauczanych w szkołach i rodzinach wartości religijnych, kulturowych i cywilizacyjnych.

Wróćmy jeszcze na chwilę do Listu do Cezara, gdzie Nostradamus przywołał widmo II wojny w Europie po to, aby zapowiedzieć trzecią.

[38] Tedy masz teraz zrozumieć, mój synu, że stwierdzam z moich horoskopów, co są zgodne z przytomnym natchnieniem, że miecz śmiertelny zbliża się ówcześnie ku nam poprzez pomór, wojnę straszliwszą, jakiej za życia trzech mężów nie było i głód, jaki spadnie na kraj i będzie wracał wtedy często; albowiem gwiazdy zezwalają na przewrót;