Niebiańska chwała.

Przedstawiam kolejny 1. 80 czterowiersz Nostradamusa z zaszyfrowaną datą.

De la sixiesme claire splendeur celeste [,]

Viendra tonner si fort en la Bourgongne [bourgongne, Bourgoinge]:

Puis naystra [n`aystra] monstre de tres hideuse [treshideuse] beste:

Mars, Avril [Apuril, apuril], May, Iuin [Iuig], grâd charpin & rongne.

1.80

Z szóstej świetlanej chwały niebiańskiej

Przyjdzie gromić jakże mocno w Burżundii:

Potem wyłoni się potwór z nader odrażającego bydlęcia,

Marzec Mars, kwiecień czyścień, maj, czer-lip-iec osąwiec, wielka szarpanina i zgryz.

Czas przepowiedni

W 1 wersie otrzymujemy wyraźne wskazanie na szósty, według systemu Trithemiusa cykl anielski, Księżyca. Wyraz splendeur, chwała, zawiera bowiem ukryte wyrazy: pełnia siostry Selene (le plein de seur Selene). Czyli chodzi o okres pomiędzy 1533 a 1887 rokiem. Około, bo dat początku epoki Księżyca jest kilka, różniących się nieznacznie. Zatem jej pełnia przypadła na początek XVIII wieku. Wyznacza ją dokładnie połowa wieku anielskiego, czyli 177 lat po rozpoczęciu epoki. 1533 + 177 daje 1710 rok.

Jednak owa szóstka to nie tylko wskazanie epoki i stulecia, ale i planety.

Sięgnijmy do Perskiej Tablicy i użytej w niej zwyczajowej kolejności planet, która je ustawia według odległości od Ziemi, czyli od najbliższego Księżyca do najdalszego Saturna:

1. Księżyc
2. Merkury
3. Wenus
4. Słońce
5. Mars
6. Jowisz
7. Saturn

Szóstą chwałą niebiańską jest w niej Jowisz gromowładca, któremu przypisuje się grzmienie, pioruny i deszcz. Zatem dostaliśmy potwierdzenie astrologiczne jakiej planety szukać.

Jowisz jest Chronokratorem wraz z Saturnem i wyznacza z nim cykle dwudziestoletnie. Jednak nie ma tu napomknienia o Saturnie, więc należy przyjąć, że Nostradamusowi szło o cykl samego Jowisza wokół Słońca, który wynosi 12 lat. Spróbujmy go zastosować.

Sześć owych dwunastoletnich cykli to 72 lata. Jeśli dodać do obliczonego roku pełni owe lata otrzymamy 1782 rok. Co ciekawe w tym właśnie roku na niebie odbyło się spotkanie obu królewskich planet, w znaku Strzelca! Gdzie Jowisz rozpoczyna swój osobisty cykl, rządzi niepodzielnie i ma moc sprawczą większą niż Saturn.

Nie jest to jeszcze dokładna data wydarzeń, jedynie wyznacznik głównych wpływów i okoliczności, czyli przeciągu czasu, w którym cała rzecz miała się rozwinąć i wydarzyć. De la sixiesme... znaczy dokładnie: od szóstej/w ciągu szóstej.., czyli nasz Autor sam stwierdza, że data, którą uzyskaliśmy jest zaledwie początkiem czegoś trwającego dłużej. W takim razie ważna jest również data zakończenia 12-letniego szóstego cyklu Jowisza. 1782+12=1794 rok. Wyznacza bowiem koniec przepowiadanych wypadków.

Tajemnicza ortografia

Jasna, klarowna, świetlana, po francusku claire, brzmi podobnie do słowa kler, fr. clergé. I w całych Centuriach z nim jest związana. Duchowieństwo jest w astrologii przypisane władaniu Jowisza. Ponadto rządzi on prawem i prawnikami. Generalnie ludźmi w togach.

Partykułę de można odczytywać jako wskazanie przyczyny, więc: na skutek czegoś, z powodu, ale także czasu: począwszy od, w ciągu. Czyli: Od szóstej/z powodu/z kleru splendor niebiański przyjdzie gromić... Przy czym nie jest jednoznaczne, kto kogo gromi, gdyż przy braku przecinka między wersami w różnych wersjach można rzecz odczytywać: z kleru niebiańską chwałę przyjdzie gromić... Lub też: W ciągu szóstej świetlaną/klerykalną chwałę niebiańską przyjdzie gromić, kto? potwór z kolejnego wersu.

Całe to sprytne zamieszanie powoduje język nie posiadający odmiany przez przypadki, które Nostradamus znał z łaciny i podstępnie stosował manewrując rodzajnikami lub ich brakiem, oraz znakami interpunkcyjnymi, bądź ich brakiem.

Burgundia to dawne terytorium germańskiego plemienia Burgundów, przed Rewolucją bardzo rozległe, sięgające od południa po północne tereny Francji, także Flandrii i Belgii. W trakcie Rewolucji „nowa topografia” okroiła księstwo, aby po II wojnie światowej zostało przeciętnym „województwem” we wschodniej części środkowej Francji. Miejsce zatem mogło posłużyć do opisania wydarzeń w całym kraju, jako wzorzec skutków awantury prawno-ustrojowej i zmian w tej dziedzinie dotykających regionów i prowincji.

Jednak jest coś jeszcze. Nazwa Bourgongne, zapisana z błędem (prawidłowo pisze się Bourgogne), w innych wersjach pisana małą literą lub Bourgoingne każe szukać wewnątrz wyrazu odpowiedzi na zagadkę. Bo nie chodzi tylko o Burgundię, ale coś ponadto. Zbadajmy to.

Nazwa składa się z bourg – wieś targowa, osada. Oraz gongne, bądź goingne. Można znaleźć podobne wyrazy, np. grogne – niezadowolenie, grogner – szemrać, lub nawet imię mitycznego potwora Gorgony, któremu Perseusz obciął głowę. Zapis Bourgoingne dziwnie przypomina w zapisie inne słowo, la bourgeoisie, czyli burżuazja, co wyjaśniałoby użycie małej litery w jednej z wersji. W sumie: szemrające z niezadowolenia mieszczaństwo...
Termin „burżuazja” jest potwierdzony już w 1538 roku, czyli Nostradamus znał to pojęcie. Znaczył wtedy tyle, co „wszyscy mieszkańcy osady”, a odpowiada łacińskiemu burgensia, status prawny człowieka uprawnionego do obywatelstwa. Czyli nie odnosił się ściśle do klasy mieszczańskiej, jak teraz, a ogółu obywateli danego miejsca i ich roli w państwie. Pamiętajmy, wszystkie znaczenia się liczą.

Nawiasem mówiąc identycznie pisana nazwa Burgundii wystąpiła w Centuriach jeszcze raz, w czterowierszu 2.76, który jak się okazuje ma z niniejszym związek czasów, zdarzeń i bohatera. 

Rodzaj i zasięg przepowiedni

Z analizy dwóch wersów zyskaliśmy już mnóstwo informacji. W czasie trwania epoki anioła Księżyca, pod koniec XVIII wieku, miała we Francji rozpętać się burza i ogromna dyskusja, prowadząca do zmian w prawie państwowym. Jej ofiarami mieli paść reprezentanci „splendoru niebiańskiego”. A motorem sprawczym stać się przedstawiciele mieszczaństwa, niezadowoleni z klas pełnych chwały, czyli szlachty i duchowieństwa. Największym splendorem obdarzony jest król, traktowany jako przedstawiciel Nieba na ziemi, oraz papież, zatem ich rola ma być mocno dyskutowana, oskarżana i gromiona. Ma odbyć się coś w rodzaju sądu, bowiem Jowisz jest też najwyższym sędzią w Areopagu.

Teraz wiemy już dobrze, jakie dokładnie wydarzenia miał na myśli Nostradamus. Chodzi rzeczywiście o Rewolucję Francuską.

Zniżając lot i wychodząc z układów i cykli kosmicznych określających czas, przejdźmy do sytuacji politycznej w podanym miejscu. Scharakteryzowanej tymi samymi słowami! W dwóch pierwszych wersach mamy wymienione trzy stany społeczne biorące udział w Jowiszowym sporze: kler (claire), szlachtę (splendeur celeste) oraz mieszczaństwo (bourgoingne), rozumiane jako ogół zwykłych obywateli (Stan Trzeci). Tę rzecz opisuje historia. Otóż nieurodzaj, kryzys finansowy i widmo głodu w kraju kazało Ludwikowi XVI zwołać Stany Generalne, po długiej przerwie od 1614 roku, w maju roku 1789. Przy czym pod naporem społecznym podwojono w nich ilość przedstawicieli mieszczaństwa, co sprawiło, że pozostałe dwa wyższe stany musiały się zacząć z nim liczyć.

Przechodząc jeszcze niżej, od zbiorowych procesów do indywidualnych bohaterów wydarzeń zobaczymy, że te same słowa pokazują również dwóch ludzi, znamiennych dla czasu i tematyki czterowiersza!

Pierwszy gromiący

Pierwszym z nich był Charles-Maurice de Talleyrand-Périgord, pochodzący z wpływowej rodziny szlacheckiej, późniejszy wieloletni mąż stanu i dyplomata. Karierę polityczną rozpoczął jako ksiądz, który w 1789 roku został konsekrowany na biskupa Autun. Tak się składa, że diecezja Autun leży na obszarze dawnej Burgundii i w regionie, który do tej pory zachował ją w nazwie. Mamy zatem przedstawiciela zawodu podległego Jowiszowi, wysokiego rangą kapłana, który został wybrany większością głosów Stanu Trzeciego (burżuazji) na przedstawiciela kleru w Stanach Generalnych. Zgłosił tam wniosek o „środkach nadzwyczajnych” prowadzący do sekularyzacji dóbr kościelnych. Motywując go złym stanem finansów państwa i koniecznością sięgnięcia po majątek tych, którzy go zachowują. Kiedy następnie uchwalono, że katolicyzm przestaje być religią państwową, nie chciał tego potępić, czym naraził się Kościołowi, i w rezultacie został ekskomunikowany. Ponadto był współtwórcą konstytucji cywilnej kleru. Proklamowała ona zerwanie z Rzymem i doprowadziła do wielkich rozłamów we Francji.

Tak wyglądało Jowiszowe grzmienie ze strony burgundzkiego biskupa, politycznego sternika i wyraziciela wezbranych nastrojów społecznych dążących do radykalnych zmian w stosunkach państwo-kościół. Swoją drogą był spod znaku nowatorskiego Wodnika, a jego urodzinowemu Słońcu przyświecała opozycja Jowisza w znaku Lwa.

Drugi gromiący

3 wers dotyczy już kogoś innego. Talleyrand, acz człowiek dla współczesnych szokująco wyrażający ducha czasów i nazywany „przebiegłym diabłem” nie był potworem, jedynie radykalnym reformatorem dążącym do uspokojenia napięć społecznych każdym dopuszczalnym sposobem. Potwór wyłonił się spośród ludzi prawa, również podległego Jowiszowi. I również grzmiał z trybuny i gromił w imię sprawiedliwości przedstawicieli splendoru niebiańskiego, najpierw przyczyniając się do uchwał anty-klerykalnych, a potem oskarżając rodzinę królewską.

Był to Maximilien Marie Isidore de Robespierre urodzony w Arras dnia 6 maja 1758 roku, o godz. 2.00 w nocy. Swoją drogą miasto owo należało do księstwa Burgundii w czasach jego dawnej świetności!

Szczególna pisownia z apostrofem wyrazu naistre, rodzić się, wyłaniać podpowiada, że trzeba poszukać ukrytego znaczenia owego n`aystra, a więc: n` (nay), urodzony, est – jest, ne – nie, astre, gwiazda. Chodzi o pojawienie się kogoś rodem z gwiazd? Może niekoniecznie kosmity, choć Stanisława Przybyszewska, autorka „Sprawy Dantona” skłonna była mu oddać wszelkie nadludzkie honory, ale to z pewnością wskazówka, aby sięgnąć do zodiaku. Poza tym jest tu zdanie: nie jest urodzony gwiazdą. Jeśli zaś gwiazdę utożsamić z chwałą niebiańską, to jest mowa o jego głęboko skrywanym kompleksie, który sprawił, że zmienił się w twórcę Wielkiego Terroru, chcąc mściwie zniszczyć wyniosły świat, dla którego był „ nader odrażający”. Otóż był on jednym z kilkorga dzieci pewnego prawnika z niebogatej szlacheckiej rodziny, który miał je z córką piwowara. Legalizacja związku, motywowana ciążą nigdy nie została zaaprobowana przez rodzinę Robespierre`ów, kobieta zmarła przy piątym porodzie, a Maksymilian, opuszczony przez ojca, wychowywany przez dziadków zapewne mocno przeżywał wzgardę związaną ze swym nieaprobowanym pochodzeniem.

Znając datę urodzin potwora wiemy, co przepowiedział Nostradamus, zwąc go bydlęciem, beste, bestią. Był bowiem spod znaku Byka.

Patrząc w jego horoskop widzimy oprócz Słońca w Byku, Księżyc zmierzający do nowiu (tj. odnowienia epoki), oraz Jowisza znajdującego się w zenicie i we własnym znaku Strzelca, czyli bardzo silnego. O tym, że znalazł się wtedy w koniunkcji z Plutonem, bogiem piekieł, czyli iście „czarną gwiazdą” Nostradamus miał prawo nie wiedzieć. Ale – nie łudźmy się - wiedział, tak samo jak znał kalendarz starorzymski, gregoriański i rewolucyjny. I Bóg wie jeszcze jaki.

Ponadto przymiotnik tres hideuse (nader odrażający), w innej wersji zapisano razem: treshideuse, podpowiadając, że trzeba szukać ukrytego sensu. Otóż znajduje się w nim podobieństwo do słów: res idéaliste, rzecz/sprawa/republika oraz ideowiec, idealista. Zatem jest to dodatkowa informacja. Potworem okaże się grzmiący Jowiszowo ideowiec republikański spod znaku Byka, nie szlachcic pragnący bezskutecznie nim zostać.

Koniec potwora

W czasie, gdy Robespierre wysunął się na czoło rewolucji, po uwięzieniu rodziny królewskiej, Talleyrand umknął do Londynu, a potem do Ameryki, lękając się dla siebie tego samego, co groziło królowi. Za to Robespierre grzmiał i gromił z całą mocą krasomówczą, z początku optując przeciwko karze śmierci i za monarchią konstytucyjną. Dzięki prostemu stylowi życia i nieprzekupności (Panna jest cnotliwa nade wszystko, a miał ją w horoskopowym 8 domu cudzych pieniędzy) zyskał tym sobie wielką popularność. Wkrótce jednak, gdy obalono monarchię w 1792 roku, a on został członkiem Konwentu Narodowego nagle krańcowo zmienił poglądy. Wziął udział w procesie króla i wygłosił płomienną mowę na rzecz skazania go na śmierć.

Czas końca

Przejdźmy do ostatniego wersu, w którym wymienione są miesiące pełne dręczenia i szarpania. Charpin & rongne to trzony wyrazów: charpente, charpenter – szkielet, plan oraz ciosać, w przenośni: układać plan. Dając obraz nowej konstrukcji budowlanej, zbudowanej w jakimś celu. Oraz rogneux rogneur – parszywy obcinacz obcinający wpływy innych, i jeszcze: ronger – gryźć, przeżerać, trawić, toczyć, co pasuje do powiedzenia, które ukuto, że „rewolucja pożarła własne dzieci” oraz rouge - czerwony, tj. rewolucjonista. Mamy zatem genialny skrót ilustrujący wynalazek gilotyny wycinającej w pień wpływowych wrogów, co się zemściło na „obcinaczu”.

Dodatkowo wewnątrz wyrazu charpin ukrywa się harpia, kolejny, już trzeci potwór w tym czterowierszu, po gorgonie i monstrum. To iście piekielny obraz czasu szalejących demonów, panoszącej się śmierci, głodu, przerażenia i okrucieństwa.

Marzec po francusku to Mars, planeta konfliktów, krwi i broni żelaznej. W pierwszych edycjach kwiecień (avril) pisany jest apuril, od łacińskiego słowa znaczącego czyścić złoto (złoto, jak wiemy związane jest z symbolem króla, l`or-roi), a czerwiec (juin) zapisany Iuig podpowiada jeszcze znaczenie od juger, sądzić oraz imię Louis, Ludwik (I jest identyczne z małym L).

Nazwy miesięcy ukrywają informację w stylu: Mars będzie czyścił złoto królewskie sądem nad Jego Wysokością Ludwikiem. Albo też: Marsem oczyści króla Ludwika majestat sądu.

Komentatorzy na ogół uważają, że podane miesiące dotyczą nawarstwiających się kłopotów monarchy w 1791 roku, aż do chwili jego nieudanej ucieczki zagranicę podjętej w czerwcu, nie są one jednak nazbyt wyraziste wobec diabolicznego podkładu ukrytego w całym zdaniu. Dlatego jestem pewna, że trzeba je przypisać dacie możliwej do obliczenia w tym czterowierszu. Czyli ostatnim miesiącom działalności i życia potwora Robespierre`a. Który skazał na śmierć parę królewską.

W marcu 1794 roku rewolucja zaczęła pożerać swoje dzieci. Gilotyna, po ustawionym procesie pozbawiła głów przedstawicieli radykalnego odłamu herberystów.

5 kwietnia 1794 roku został ścięty popularny wśród ludu George Danton. Oprócz niego wielu innych oczywiście.

W maju (wiążą się z nim słowa takie jak majestat, major, umajenie) Robespierre wprowadził oficjalny kult Istoty Najwyższej, który sam wymyślił i którym chciał storpedować rzymską religię. Nawet został głównym kapłanem uroczystej procesji ku jej czci.

W czerwcu uchwały rządu rewolucyjnego rozpoczęły okres wzmożonego terroru. Gilotyna pracowała bez przerwy, skazywano niewinnych ludzi w trybie przyspieszonym tylko w wyniku podejrzenia.

W lipcu (nazwa czerwca Iuin zaczyna się tak samo jak Iuillet – lipiec) dokonano zamachu, prędkiego sądu i potwór Robespierre, który doprowadził do zaistnienia terroru stracił głowę.

Swoją drogą trzeba przyznać, że podane miesiące i wydarzenia w ich czasie są w zgodzie z kalendarzem gregoriańskim!

Omówienie tematu czterowiersza partnerskiego tej historii znajduje się we wpisie następnym...